Murchison Falls - Fort Portal, the sequel

4 maart 2020 - Fort Portal, Oeganda

Het gevaar van een klifhanger is uiteraard dat de spanning zo hoog opgevoerd wordt dat alles daarna alleen maar tegen kan vallen.....

De middag na de gamedrive stond dus de boottocht op de Nijl op het programma, een tocht van drie uur naar de onderkant van de waterval en weer terug. De trage heenreis stroomopwaarts zou de kans moeten bieden om veel dieren die aan het eind van de hete dag komen drinken van dichtbij te zien. En het moet gezegd, dat stelde niet teleur. Er waren uiteraard veel nijlpaarden, die de hele dag in het water rondpruttelen. Hoe groot ze ook zijn, meestal zag je enkel oortjes of neusgaten boven het water uitsteken en zo nu en dan een gapende geopende bek. 's nachts komen ze ook aan land en kunnen dan enkele kilometers afleggen om te grazen. Het genoegen ze ook in het kamp te zien hebben we helaas niet mogen beleven. De gids aan boord had het druk met alles aanwijzen, want het was ook druk aan de oever. De nodige warthog families uiteraard, weer enkele modellen uit het bambigenre, zwermen vogels van diverse pluimage. Vanuit gaten in een klif doken ijsvogels en bee-eters naar beneden. Op zandbanken en verborgen op de steile oevers lagen krokodillen onbeweeglijk te wezen. Als de boot de motor uitdeed en langzaam naar de oever dreef reageerden sommige dieren daar helemaal niet op en kwam je dus extreem dichtbij. Bij de eerste olifant die op zijn dooie gemakje door het water liep, takken en bomen snaaiend, viel iedereen aan boord even stil toen we er vlak naast lagen, zo indrukwekkend is dat toch wel. Giraffes waren er ook weer volop, maar enkel van de bomen etend, niet met de voorpoten in de spreidstand om te drinken. 

Het hoogtepunt moest het eindpunt zijn, onderaan de waterval, maar dat was toch nogal op grote afstand, en niet indrukwekkender dan we tijdens de wandeling hadden gezien. De terugweg zou stroomafwaarts uiteraard wat sneller verlopen. Met steeds mooier avondlicht. Tijd voor een nijl-biertje natuurlijk. En ik zat nog niet terug op mijn bankje of op een verre oever verscheen een hele familie olifanten. Een mannetje bleef aan de bosrand, maar twee vrouwtjes en twee jongen waagden zich naar het water. De kapitein had het gelukkig ook gezien en voer wat dichter naar de kant. Zo groot en indrukwekkend als ze zijn, zo schichtig waren ze ook met hun jongen, dus ze trokken al snel weer de bosrand in. Het mannetje tetterde ons nog even na en blies zo het verhaal van een geweldige dag uit. 

En het vervolg, de prequel van de sequel, kende u dus al. Gelukkig ben ik net Netflix en heb ik vandaag ook weer een fijn verhaal bijelkaar gelopen. Woensdag is de grote marktdag in Musugu, een gehucht 10 kilometer ten zuiden van Fort Portal. En wij houden van markten uiteraard. Na de lange buszit van gisteren leek het me een goed idee om te gaan lopen. Qua hitte en stofhappen was dat uiteraard helemaal niet zo'n goed idee, maar qua couleur locale gelukkig wel. Vanuit de bussen gisteren had ik al de nodige verzamelthema's gezien, dus daar kon ik me nu op uitleven. Zo waren daar de enorme hoeveelheden kerken, in alle soorten en maten en van stromingen en gezindten uit het Christelijke spectrum waar ik nog nooit van gehoord had. En het was duidelijk bananentijd. Iedereen liep en reed te zeulen met trossen bananen. Er passen er 6 op een fiets, die dan eigenlijk nauwelijks meer kan rijden. En dan waren er nog de geschilderde reclameborden voor alles wat er aan goederen te koop en aan diensten aangeboden kan worden. Helaas neemt de digitalisering hier ook toe en wordt er steeds  meer gebruik gemaakt van lelijk geprinte foto's..... 

Na 2,5 uur zweten en stofhappen bereikte ik gelukkig de marktplaats, en dat was een beloning. In eerste instantie met een flesje cola, maar natuurlijk vooral ook met de markt zelf. Even had ik het gevoel dat ze er niet bijzonder van gecharmeerd waren, zo'n vreemde pottenkijker, maar tijdens het tweede rondje lette al niemand meer op me en was ik ook wat relaxter. Hetgeen leidde tot een paar leuke gesprekken. Met een bananen verkoopster die ook wel zin had in een flesje cola en vond dat ik dat best voor haar zou kunnen kopen. En dat is natuurlijk ook zo. Dus even later stonden we samen cola te drinken tussen haar bananenhandel. Het was geen goeie dag voor haar, ze praatte meer dan ze verkocht. Zo'n hele tros moest 10000 shilling kosten, ongeveer 2,5 euro. Wat weer 5 flesjes cola zijn. 

Naast de voedselmarkt was er vooral een grote kledingmarkt. Een klein deel netjes, met keurig uitgestalde nieuwe kleding, maar het grootste deel met bergen kleding, een beetje zoals in Amsterdam na een lange vrijmarkt. En daar kwam het meeste goed ook vandaan zo te zien. En die bergen textiel gingen dan weer naadloos over in de veemarkt, met vooral veel geiten. Aan het eind van de markt had een vrachtwagen van het airtel promotieteam zich geïnstalleerd voor een wervelende en vooral wervende roadshow. Even een praatje gemaakt met de chauffeur. Heel leuk en vooral veel onbegrip aan zijn kant over onze rare Nederlandse gewoontes. 

Met een deeltaxi terug naar de stad, om te lunzen met gegrilde krokodil. Lekker, minder vissig dan ik verwacht had. Stevig vlees eigenlijk. Met de meest enthousiaste serveerster nog even wat kennis bijgespijkerd over wat zaken die ik onderweg gezien had. Zij wist uiteraard ook het nodige over Nederland, omdat het hotel van Nederlanders is. Ieder jaar met oud en nieuw maakt de eigenaar, u raadt het al, oliebollen voor iedereen, of zoals zij ze noemde, ollabolla. En daar wordt ik dan weer heel blij van. 

Morgen verplaats ik me weer wat verder zuidwaarts, naar een kampement aan een kratermeer, om van daaruit dus een dagje op snuffelstage bij de chimps te gaan. Geen idee hoe het daar met het internet gesteld is, dus wellicht moet ik u weer enkele dagen later spartelen.... 

4 Reacties

  1. Willemijn:
    4 maart 2020
    Wat een blijheid allemaal!
  2. Henny en wim:
    4 maart 2020
    Gegrilde krokodil, toch geen drager van het coronavirus ?
  3. Jasper:
    5 maart 2020
    Dat weten we over een week of twee 😊
  4. Hans en Emilie:
    5 maart 2020
    leuk om je reisverhalen te lezen. kijken weer uit naar het volgende