Terug in Entebbe

Een eerste verslag, geschreven tijdens de eerste powercut, bij het licht van een noodlamp, made in China. Onder de klamboe, van de sobere kamer in het verder volledig club-Tropicana Guesthouse. Zojuist een buitensporig riante tilapia curry verorberd in het restaurant, met uitzicht op 'dogs behaving badly' op TV. Want iedereen heeft zo zijn eigen problemen. Brigitte Kaandorp heeft al een paar keer 'heel zwaar leven' in mijn oor gefluisterd. Ik vond dat ik het de afgelopen tijd zwaar had gehad, met alle fratsen op het werk. Maar ik zou het hier aan niemand kunnen en willen uitleggen dat bij ons mensen verontwaardigd waren dat ze door de storm of een gijzeling niet naar het theater mochten komen. Hier wordt gewoon in de brandende zon gezwoegd in de bouw, hebben toeristenwinkels, hotels en restaurants al twee jaar nauwelijks klandizie gehad. En hoewel president Museveni hier de stad vanaf billboards toelacht geloof ik niet dat hij veel financiële steun geboden heeft. 

Dat neemt niet weg dat iedereen enorm zijn best doet om er wat van te maken. Kinderen kwetteren weer op weg van en naar school, de bodaboda's sjezen je om de oren. Het wildlife center onderging een serieuze makeover, hoewel er bijna geen beesten meer te zien waren. Mijn Javas Coffee house van vorige keer was inmiddels Caramel bar & lounge en serveerde de grootste muffin allertijden. Genoeg brandstof voor een fikse middagwandeling om de centrale heuvel heen. Niet erover, wegens militair bolwerk. Alle thema's van vorige keer weer volop aanwezig, qua flora, fauna, kerken, geschilderde reclames en mooie vergezichten. De pineapple express heeft inmiddels bevestigd dat ze me morgen naar Jinja brengen, dus ik kan weer on the road. Naar een van de vele, betwiste bronnen van de Nijl.