Jeddah

Bij de keuze voor mijn hotel in Jeddah heb ik me laten misleiden door de term ' city centre ' in de naam. Helaas is er van enig centrum geen sprake. Het is een kruispunt van de inmiddels bekende stadse snelwegen, met een hoop hotels, min of meer nutteloze winkels (IKEA!) en wat rare restaurants. Omdat alles is ingericht op vervoer per auto is er nauwelijks sprake van logica in de stadsplanning. Omdat iedereen toch de auto pakt doet het er niet toe wat waar is.

Groots en meeslepend was in ieder geval wel de Haramain High Speed Railway van Medina naar Jeddah. Jeddah is de laatste stop voor Mekka en voor mij dus verplicht uitstappen. Enorme grote stations, aan de rand van de stad. Mooi ook, qua architectuur. Met min of meer de logistiek van een vliegveld. Stipt op tijd vertrokken, binnen no time aan de 300 km per uur. Voorbijrazende palmen, bergen en veel zand. En weer een open restauratie. Deze keer mijn licht maar eens op gaan steken. De jongens hadden er toch niets te doen, want vrijwel niemand maakte er gebruik van. Terwijl het wel mag, legden de railtenders uit. Een reiziger mag, indien verder dan 80 kilometer van de stad verwijderd, iets eten en drinken. Ze hadden niet echt veel, dus heb me beperkt tot koffie en een koekje.

De volgende ramadan verrassing leerde ik bij aankomst in het hotel. Daar bleek gewoon een ontbijtbuffet, na zonsopgang, in het restaurant. Geen heimelijk gedoe op de kamer. De receptioniste vertelde dat Jeddah inderdaad veel relaxter is dan Riyadh. Het is altijd een handels- en havenstad geweest met bewoners en invloeden uit de hele wereld, dus wat cosmopoliter ingesteld. Mijn middagrondje door het 'centrum' leverde geen interessante eetgelegenheid op, dus maar het buffet van de Ibis gebruikt. Netjes gewacht tot 18.39 uur. Maar de tent zat al vol met schransende mensen. Gelukkig was er genoeg, met vooral een overrompelend toetjes buffet.

Mijn ontbijt werd vanochtend toch wel wreed verstoord door een groep luidruchtige Britten, werkzaam in de 'aviation'. Dat was ik even niet meer gewend. Gelukkig was het eten er niet minder om. De rest van de dag was het weer kilometers vreten en zweten. Gelopen naar het historische centrum. Unesco erfgoed. Hier was ik denk ik wel op tijd. Nog niet alles ingestort, en wat al gerenoveerd was deed vermoeden dat het de komende tijd wel richting pretpark zal gaan. Het was er uiteraard uitgestorven. Alleen mannen aan het werk op steigers. En zowaar een groepje Chinese toeristen, druk bezig elkaar te fotograferen en te tiktokken. De beschermde gebouwen zijn opgetrokken uit koraalsteen, wit gepleisterd en voorzien van houten, uitkragende raamkozijnen, soms groen of blauw geschilderd. Smalle straatjes, dus moeilijk te fotograferen. Aangenaam ronddwalen op goed geluk. Overal gekweld door gesloten cafeetjes. In de buurt ook een busstation gevonden, dus de terugweg kon grotendeels per bus. Hoewel de halte dichtst bij het hotel ook gewoon weer een half uur lopen was. Bij de buurtsuper veel vocht ingeslagen, maar geen eten. Het niet lunzen gaat me tegen alle verwachtingen in prima af. Na een break in het hotel, om het heetst van de dag te doorstaan, weer op stap, nu naar de Corniche, voor de zonsondergang en de fontein van de Koning. Naarmate de zonsondergang naderde werd het er steeds drukker. Hele families met kleden of klapstoelen. Klaar voor de iftar. De fontein ging spuiten, de zon ging onder en iedereen was blij. Ik had bedacht daar ook wel te kunnen eten, maar het was overal loeidruk, of restaurants waren gewoon dicht. Een eindje in de terug richting gaan lopen en beland bij Toni, een zeer stijlvolle en vooral lege Italiaan. Met heel goed eten. En daar het volgende ramadan verschijnsel: na een hele dag niet eten denk je enorme honger te hebben, maar voor je het weet zit je vol. Met een soepje, een salade en een pasta doe je toch niets geks, maar ik kreeg de pasta arrabiata niet op. Gekkigheid.

Helaas moet ik bij wijze van traumatherapie de dag afsluiten met een tragisch voorval. Op de terugweg was ik er getuige van dat een kat volkomen kansloos een veel te drukke weg overstak en werd doodgereden. Mijn armen schoten ten hemel, maar zelfs Allah kon niets meer doen. De katten hebben het hier al vrij zwaar, hoewel ze her en der wel gevoerd worden, maar die vreselijke wegen maken denk ik veel slachtoffers. De maximum snelheid op veel van die grote wegen is gewoon 80, midden in de stad. Maar goed, bij de buurtsuper nam ik nog even een sapje en daar kreeg ik bij wijze van rouwverwerking gezelschap van de rode buurtkat. Ik kan het van me afzetten. Morgen is er vast weer een dag, Inshallah!