Riyadh

Was ik in Hofuf te laat, vanwege een min of meer verdwenen historische binnenstad, in Riyadh ben ik in zekere zin te vroeg. Het is een grote bouwput. Met als belangrijkste pijnpunt, voor mij althans, het metronetwerk dat nog net niet af is. Het is veelbelovend uitgebreid, met her en der megalomane stations, maar er rijdt dus nog niets. Nou ben ik enorm van het lopen, dus daar begon ik gisteren vol goede moed aan. Een afhaalontbijt uit het hotelrestaurant, genuttigd op de kamer, had voldoende brandstof geleverd. Maar zoals altijd bleek de stad toch wel erg groot en niet erg ingericht op voetgangers. De eerste kilometers over Olaya Street waren nog wel te doen en entertaining, langs vele enorme gebouwen in verschillende gradaties van wanstaltigheid. Daarna werd het moeilijker, over straten die wel snelwegen leken. Maar ik heb mijn doel bereikt, het Nationaal Museum. En dat was een verademing. Enorm gebouw, van de smaakvolle soort, met op twee verdiepingen de geschiedenis van Saoedi Arabië. Beneden de pre-islamitische periode, van vuistbijlen, vazen, tot steles met vroeg Arabisch schrift. Daarna ging je met een roltrap omhoog en belandde je in het licht, bij het leven van de Profeet (vrede zij met Hem). Heel symbolisch allemaal, ik ben de bekering nabij. Uitgebreide presentaties over Mekka en Medina en over de Hadj. Nog mooier werd het buiten, in het park achter het museum, in het paleis van Koning Abdul Aziz. Gebouwd op traditionele wijze met leem, stro en hout in de jaren dertig van de vorige eeuw, verrassend straks en modern ogend, met de allereerste lift van Saoedi Arabië.

Op de terugweg gelukkig een bushalte gevonden met kaarten machine, dus de slopende voettocht in de hitte bleef me bespaard. Al die tijd niets meer gegeten en gedronken. Dat kan dus gewoon. Eind van de middag in het hotel wel gezwicht voor drinken, maar keurig netjes gewacht tot zonsondergang voor het eten, in de vorm van een buffet in het hotel. Wat is eten dan een feestje!

Vanavond heb ik me daar weer tegoed aan gedaan. Het was heel druk deze keer, met grote gezinnen, de meest vrome achter een kamerscherm, zodat moeder de gezichtsbedekking af kon doen om te eten. De kinderen plunderden vooral de toetjes, dus daar bleef voor mij weinig over. Maar ik had dan ook licht gesmokkeld vandaag, met een koffie en een soort van krozantje tussen de middag. De ochtend ronde was dan ook al weer enigszins avontuurlijk geweest. Met de bus ver naar het noorden gereden, naar de grote voedselmarkt. Vanwege de vrijdag was het daar wel groot, maar niet druk. Toch even leuk om te zien. Het was vooral bedoeld als opstapje op weg naar het King Abdullah Financial District, waar een groot metrostation ontworpen door Zaha Hadid is. Hemelsbreed was dat prima te overbruggen, waren het niet dat het werkelijk een klaverblad-bonanza van jewelste was. Geen doorkomen aan. Ik wilde net terugkeren toen er een taxi langsreed en stopte. Met behulp van Google maps hebben we een bochtenparcours afgelegd waar Max Verstappen slechts van kon dromen, maar ik werd keurig naast het spectaculaire station afgeleverd. De bouwploeg ging net weg, die werken op vrijdag alleen sochtends. En daarmee was het Financial District ook meteen uitgestorven. Een woud van mooie en minder mooie kantoortorens, ook wel mooi aangelegd als betonnen park. Maar nog nauwelijks in gebruik, zeker niet op vrijdag. De terugweg zou toch echt weer over al die klaverbladen moeten. Lopen was geen optie. Wachten op een passerende auto wel. De eerste die stopte ging niet naar Olaya. Op de andere rijbaan passeerde uiteindelijk een taxi. Voordeel van de rustige vrijdag, dat je gewoon een snelweg kan oversteken om een taxi te nemen! Toen was ik uiteraard snel weer thuis, waar het tweede Ramadan symptoom me overviel: slaap. Dat werd dus een kleine powernap. En een koffie dus.

En weer klaar voor de middag excursie: naar het oude centrum van Riyadh. Helemaal met de bus, die uiteindelijk vast liep in het steeds drukkere verkeer in de steeds smallere straten. In het midden van de chaos verder gaan lopen, door wat het epicentrum van de ambulante straathandel bleek. Voor zeker 25 % van de Nederlanders zou dit de hel op aarde zijn: een enorme concentratie baardige muslimannen uit alle windstreken. Ik vond het enorm fascinerend. Er werd uitsluitend verkocht en geshopt door mannen. De enkele vrouw die er rondliep was aan het bedelen. De overige bedelaars waren mannen die hun rechterhand misten. U mag daar verder uw Sharia fantasieën op loslaten. Maar drukke straten zijn mijn ding, dus ik werd er blij van. Her en der wat korte gesprekjes. Veel mannen uit India en Pakistan, dus met enige kennis van het Engels. Erg vermakelijk allemaal. Maar fotograferen vond ik toch nog een brug te ver.

Ik was eigenlijk op weg naar het Masmak Fort. Maar de reis was duidelijk leuker dan de bestemming. Ik vind het dus ook niet heel erg dat het Fort dicht was wegens renovatie. De buitenkant was boeiend genoeg. En de wijken er omheen ook weer enorm leuk. Met nog een hele buurt met laatste testjes leembouw. Nu vooral bewoond door Afghanen had ik het idee. Ook die wijk stond op instorten. En zo had ik alle contrasten van de stad toch fijn meegekregen. Na het avondmaal nog even een wandeling door de buurt achter het hotel gemaakt. Dat bleek een vrij luxe villawijk te zijn. Er hing storm in de lucht en inmiddels regent het.

Morgen nog een halve dag hier en dan op het vliegtuig naar Medina!