The day after - Lake Mutanda

En jawel, er is spierpijn. Zo gênant zelfs dat ik nauwelijks de trappen op en af kan. Jessica T te O zal dit verschijnsel nog kennen uit Emeishan....

Wel enorm goed geslapen en vanochtend heel ingewikkeld afgerekend in de lodge, waar alleen cash betaald kon worden. Uiteindelijk lukte het allemaal precies, met nog geld over voor de boda-boda om me naar mijn volgende bestemming te brengen, 20 kilometer verderop aan Lake Mutanda. Dat werd een schitterende, maar tevens angstaanjagende rit. Te steil omhoog, te steil omlaag, te glad, te modderig en dat alles toch met 40 kilometer per uur. Ik heb nu dus ook spierpijn in billen en armen van het verkrampt achterop zitten. De eerste blik op het meer was echter meteen weer verpletterend mooi. Dus de klotsende oksels konden weer opdrogen. Het Mutanda Lake Resort, gelegen op een schiereiland in het meer, overtrof dan ook nog eens alle verwachtingen. Een mooi huisje gebouwd op palen met uitzicht richting het zuiden, naar de vulkanen van de Virunga. Het wordt hier denk ik twee dagen wandelen en eten en lezen en dutten. Ben inmiddels redelijk gevorderd in de 'gorillas in the mist', en vind het nu toch wel leuk. Veel beschrijvingen van haar observaties van gorilla families krijgen iets meer kleur door mijn eigen ervaring. Zij deed er soms weken over de omvang van een groep vast te stellen, dus niet zo vreemd dat ik in een uurtje totaal geen overzicht had.

Tegen zonsondergang een stukje langs het meer gelopen, door een dorpje. Perfecte timing, kinderen kwamen van school, kuddes koeien en geiten kwamen uit de bergen en in het dorp zat iedereen buiten. En het uitzicht over het meer was na iedere bocht weer schitterend anders. Na de middagbui klaarde het op en waren er ineens vijf vulkanen te zien. En inmiddels is ook de lamsstoof achter de kiezen, met zelfs een wijntje erbij. Het outdoor leven is keihard.