Bwindi 3 - de finale

Astronauten blijven hun hele leven lang jeremieren over hoe bijzonder het is de aarde vanuit de ruimte te zien; Welnu, ik moet u waarschuwen, de komende maanden zal ik waarschijnlijk alleen nog maar over gorillas praten.

Deze hele reis was natuurlijk gedrapeerd om dat ene uurtje in Bwindi op 8 november. Vrij gevaarlijk natuurlijk, qua verwachtingsmanagement. Ik moet bekennen dat ik dan ook extreem slecht geslapen heb vannacht. Bang om me te verslapen, niet zeker of ik wel op de plek van registratie kon komen zonder eigen vervoer. Dus ik was ruim op tijd op en het vervoersprobleem loste zich meteen op, ik kon meerijden met twee Polen die ook op tracking gingen. We waren ruim op tijd bij het vertrekpunt, waar net een groep van 20 Argentijnen werd ingeschreven. Er waren weinig individuele reizigers. We werden vergast op een toespraak en zan en dans, daarna een korte briefing en vervolgens werd iedereen over de Rangers van de 6 verschillende gorilla groepen verdeeld. Het leek er lang op dat ik enkel met de Polen op stap zou gaan, maar uiteindelijk sloten er nog twee Fransen aan. Mazzeltje nummer een, dat we niet met de maximale acht op stap gingen. Mazzeltje nummer twee, het was stralend mooi weer. Mazzeltje nummer drie bleek ook al snel: wij vertrokken niet vanaf dat centrale punt, maar moesten eerst een eindje met de jeep...........naar onze lodge! Gisteren zag ik daar ook al een groep, nu bleek het ook ons vertrekpunt, op weg naar de Nshongi familie. Met voor mij dus het voordeel dat we daar ook zouden eindigen en ik dus meteen thuis zou zijn.

We daalden af in de achtertuin en verdwenen in het bos. Eerst nog vrij open terrein, later echt dik in het woud. Je zag eigenlijk absoluut niet waar je liep. De lage begroeiing was zeer dicht, zodat je niet zag of je daaronder vast bodem zou raken of zou wegzakken in de modder of een olifantenpotenafdruk gevuld met water. De meegekregen wandelstok was geen overbodige luxe. Helaas werd het ook al vrij snel klimmen geblazen. Daar moest de aandacht zo bij blijven dat rondkijken eigenlijk niet kon. Mazzeltje nummer vier presenteerde zich onverwacht vlot: contact met de spotters in het woud. De Gorillas waren al in de buurt. Klein nadeel: ze zaten aan de overkant van een riviertje dat er niet erg doorwaadbaar uitzag. Met wat stenen en takken en flink natte voeten haalde iedereen de overkant. Verder werd het dus nogal soppen. En ineens hing er voor ons, hoog in een boom een kleine gorilla te slingeren! Dat was het moment om de stokken in te leveren, niet meer te eten en drinken en de gezichtsmaskers op te zetten. Voorzichtig achter de eerste ranger aan en meteen zicht op de Silverback. Op een steile helling, tussen het groen, rustig etend met zijn rug naar ons toe. Er passeerde een blackback en wat jong grut. Op die plek vrijwel niet te fotograferen. Je staat met 7 man op een kluitje ademloos toe te kijken. De Silverback begon af te dalen naar het riviertje. De rest volgde. Moeilijk te zien hoeveel er nou eigenlijk waren. Er bewoog van alles om ons heen en soms dook er dan ineens een voor je neus op. Aan de rivier was het terrein iets meer open, dus meer (over)zicht. Zeker een stuk of zes, waarvan een met een jong op de rug. De Silverback ging lang naar het water staan staren, de rangers waren druk in gesprek en verwachtten een oversteek. Die kwam er ook, de baas stak over, de rest volgde, op eentje na, die het daar niet aandurfde en een eindje langs de oever met de groep meeliep. Uiteindelijk verdween die ook naar de overkant, hoe en waar heb ik niet gezien, omdat wij er langs die zelfde oever ook al achteraan aan het ploeteren waren. Uiteindelijk konden wij zowaar via een omgevallen boom oversteken, zodat we de groep weer konden benaderen. Hier weer iets meer open terrein en iets meer zon, dus geschikter voor een eindeloze reeks foto's. Na verloop van tijd waren ze blijkbaar een beetje uitgegeten en kropen ze allemaal bij elkaar in de schaduw en zat ons uurtje erop en was het tijd om de groep weer met rust te laten. De dieren waren zeldzaam relaxed. Ze keken je soms aan maar bleven rustig dooreten of boeren of pruttelen. Alleen de Silverback heeft ons geen enkel moment aangekeken. Zijn zilveren rug hebben we daardoor uiteraard deste beter gezien.

Tijd voor de terugweg. We doken weer op in de bewoonde wereld in de vallei waar ik gisteren doorheen liep, vanachter het bijenkasten hek. Op de weg voor mijn lodge kregen we allemaal een certificaat uitgereikt en ging eenieder weer zijns weegs. Ik dus de heuvel op. Ik voelde daar al spieren zeer doen waarvan ik het bestaan nooit vermoed had. Het meegesleepte lunspakket kon ik in het zonnetje op het terras opeten. En om zeven uur moest ik al weer aan de kippen stoof met matokepuree. En het ontbijt voor morgen bestellen. Het valt ook allemaal niet mee. Vannacht hopelijk betere rust!