Iedereen millionair!

Uw licht overspannen razende reporter heeft eindelijk het paradijs bereikt. Het bevindt zich op de 15e etage van het Areca hotel in Nha Trang. Eigenlijk net iets boven mijn budget, maar de tent is nieuw en nogal leeg. Waarschijn zag ik eruit alsof ik het heel zwaar had want ik kreeg ook nog een upgrade naar een nog luxere kamer. Met fantastisch uitzicht over stad en zee. Want ja, het is hier een badplaats. Voor mijn collega proletariers uit China en Rusland blijkt dat dan weer hun idee van het paradijs te zijn, maar ik heb daar verder geen last van. In het donker en bij feestelijk kunstlicht zag het strand er zojuist heel sfeervol uit, maar verder zult u mij daar niet vinden natuurlijk. 

De treinreis van Saigon hier naartoe duurde ruim 7 uur. Dat was twee uur meer dan ik verwacht had, maar dat lag geheel aan mij. Kwestie van goed lezen. Ik liep vanochtend van mijn hotel naar het station, een leuke wandeling van ruim een half uur door de ontwakende stad. Veel sport en spel in parken, ondanks de hitte. Zolang ik liep had ik daar niet zo'n last van, maar eenmaal tot stilstand gekomen in de stationshal brak het zweet uit. Daarom nemen mensen dus taxi's. Het eerste uur van de reis had ik dus nodig om op te drogen. De overige uren kon ik me verbazen over en steeds meer ergeren aan twee toeries naast me, van onbestemde leeftijd en afkomst. Vrijwel de hele reis hadden ze beiden een koptelefoon op en waren verdiept in mobiel of laptop. Toen de man van het setje zijn eigen koffie ging zitten malen en met een herbruikbaar filter naar de warme kraan liep moest ik me inhouden niet te slaan. Ilja Leonard P was dit type reiziger nog vergeten volgens mij. Ze waren uiteraard ook vegetariër en aten uitsluitend chips. Uit pure rebellie heb ik me tegoed gedaan aan de rijst met kip van de railcatering. Heerlijk! 

Maar goed, dat ligt uiteraard allemaal aan mij. Het uitzicht maakte gelukkig vaal goed. Door de buitenwijken van Saigon, soms gewoon dwars over een afgezette snelweg. Langs rubberplantages, gewassen die ik eerst niet herkende maar later dragonfruitstruiken bleken te zijn: een soort sliertige cactussen, opgebonden langs een betonnen paaltje, waardoor het een soort palmboompjes leken. En ja, uiteraard ook palmbomen en rijstvelden. De hele club tropicana compleet. De ontvangst in Nha Trang was prachtig, met veel rode banieren met sterren en sikkels in het avondzonnetje. Lang leve het socialistische paradijs. Nou ja... 

Iedereen heeft een soort van werk en iedereen is miljonair! Met de Vietnamese Dong op zak voel je je een rijk man. Het is even wennen aan al die nullen. Daar ga ik me vast nog een keer in vergissen. Het eten kost niet veel in ieder geval, zelfs niet als je naar een wat luxere toerie tent gaat, zoals op mijn eerste avond in Saigon. Ik was uiteraard doodmoe, dus een balkon met uitzicht op de drukke straat leek me lekker, ondanks de Amerikaanse die daar stond te dansen op de iets te harde zeventiger jaren muziek. Welkom in Vietnam. Na een paar jaar van wat minder voor de hand liggende bestemmingen was ik voorbereid op meer toeries, maar het was toch even schrikken. In alle soorten en maten. Oude Amerikanen, jonge backpackers, tattoo-tokkies, verdachte mannen alleen...... En de hele industrie er omheen had ik ook al even niet meer meegemaakt. Ik moest de masseuses van me afslaan. 

Uiteraard een paar van de verplichte nummers gedaan, zoals het paleis van de bevrijding (eigenlijk best een mooi gebouw, met vooral een leuke schuilkelder), de Jade Emperor Pagoda (een redelijk bedrijvige tempel) en de grote markt, pal tegenover mijn hotel. Zowel gericht op locals als op toeries. En een handige schuilplaats voor een korte maar zeer hevige stortbui. Na zeven uur 's avonds veranderen de straten ernaast in een markt met veel kleding en twee complete restaurants. Met geweldig eten. Ik heb zelfs twee rondjes besteld. Dat wordt twee weken smullen denk ik. Gelukkig loop en zweet ik ook heel veel, dus ik hoop de gewicht-schade te beperken!