Water en vuur

Meneer Gilijamse, hoe goed zit u eigenlijk in uw vel? Met die vraag kwam mijn bezorgde zorgverzekeraar op de proppen. Welnu, juist dat vel is de zwakke schakel vrees ik. De zon zorgt voor verbranding, ook als het bewolkt is, en de hitte in combinatie met de hoge luchtvochtigheid zorgt voor een niet aflatende zweetproductie. Alles plakt de hele dag. De huidplooien aan elkaar, de kleding aan de huid. Vreselijk. Dit is niet mijn favoriete klimaat. 

Met de inwendige mens gaat het aanzienlijk beter. Ik zal proberen niet al te veel over eten te schrijven, het moge duidelijk zijn dat het hier op culinair vlak een groot feest is. En de zintuigen en de geest worden ook voldoende gevoed, dus Zilveren Kruis kan gerust zijn. 

Als luxe budgettoerie heb ik mij inmiddels per vliegtuig verplaatst naar Da Nang en daarvandaan per trein naar Hue. Da Nang is een van de snelst groeiende steden van het land. De strook land langs de kust wordt volgebouwd met hotels en resorts, in verschillende gradaties van lelijkheid. Ook hier weer populair bij Russen. De binnenstad, aan de andere kant van de rivier, was daarentegen heel aangenaam. Overigens was mijn hotel aldaar ook van een hoge kitsch gehalte, maar dat terzijde. Veel leuke koffietentjes, van super shabby tot hyper hipster. Enkele echte vegetarische restaurants, een mooi museum met Cham sculptuur. Weliswaar de kliekjes die de Fransen hebben achtergelaten, maar zeer de moeite waard. Voor de topstukken kunt u terecht bij Musee Guimet in Parijs. 

In het stadse deel zaten vrijwel geen toeries en ik was dan ook de enige in de buurtbus naar Hoi An. Voor veel mensen de enige reden om überhaupt door of naar Da Nang te reizen. Een van oorsprong 17e eeuws handelsstad aan de rivier, met gevluchte Chinezen die de overgang van Ming naar Qing niet zagen zitten. Iedere gemeenschap bouwde zijn eigen clan-hal, ter verering van de eigen goden en voorouders. In alle tempels een model van een zeilschip. En twee paarden, een wit en een rood. Dat had ik nog niet eerder in China gezien. 

Helaas werd al het moois op architectonisch gebied nogal overschaduwd door de toeriesaus die overal overheen ging. Dat kende ik dan weer wel uit China, van de 'authentic' historica villages aldaar. Ieder pand was, hoe mooi ook, een winkel of restaurant geworden. Jammer uiteraard. Maar goed, ik heb 2 strippenkaarten van 5 gebouwen versleten, dus heb een hoop interessants gezien. In de meeste panden was het  niet druk. Verplicht drie pauzes wegens hevige stortbuien. Tijd voor koffie. Blij dat ik alles in eigen tempo kon doen en niet als de groepen in de poncho's moest schieten om volgens schema door te denderen. 

De grootste grap van de dag moest toen nog plaatsvinden. Terwijl ik weer op de bus terug naar de stad ging, arriveerde Rixt K te A in Hoi An. En het lukte ''s avonds om af te spreken op de Dragon bridge midden in Da Nang, precies op het moment dat deze vuur ging spugen, onder grote belangstelling van honderden selfie-schieters.. Het was echt de overtreffende trap van kitsch en daardoor geweldig. De brug werd even afgesloten voor verkeer zodat iedereen gewoon op de rijbaan kon staan. De draak spoog eerst een paar keer vuur en daarna water. Een groot spectakel, niet in het minst door al het volk eromheen. Wij zijn nog even koffie gaan drinken en een biertje op een rooftop van een veel te duur hotel. Eigenlijk hadden we de 30e pas afgesproken in Hanoi, maar Rixt kwam dus ook nog een paar dagen zuidwaarts. De kans bestaat dat we elkaar morgen hier in Hue weer tegen het lijf lopen. Gekkigheid! 

Vandaag arriveerde ik dus al per trein in Hue. Vanochtend toch weer te voet naar het station, met de inmiddels bekende zweetgolf als resultaat. Maar het ochtend straatgebeuren maakte dat allemaal weer goed. Veel toeries in de trein deze keer. Korte mooie rit langs de kust. 

Mijn hotel ligt pal tegenover de citadel, op een rustig dijkje. Heel stijlvol ingericht voor de verandering. Na de luns een eerste wandeling door de stad. Eerst het vooral chinese gedeelte. Dat was meteen en schot in de roos. Heel veel leuke buurten met hun eigen tempeltje. Overal voor de deur huisaltaartjes, met ook hier weer de twee paarden. Op een pleintje werden wierookstokjes gemaakt. Eigenlijk het soort ambiance als Hoi An, maar dan gewoon levend en zonder toeries. Overgestoken aar de citadel, de echte claim of fame hier. Het paleis, een soort miniatuur verboden stad, bewaar ik voor morgen. Het dagelijks leven eromheen was zeer aangenaam. Prachtige waterparken met lotusbloemen en kleine eilandjes. Aangename avondspits bij ondergaande zon. Avondmaal op de stoep bij een van een rijtje restaurants, voornamelijk bevolkt door de eigen families. In die van mij met een roedel rondrennende kinders, bij de buren met een roedel honden. En bij de derde vooral stilte, want die tent wordt gerund door een doofstomme familie. Dat leek me heel sympathiek, maar het werd vooral uitgemolken, met een groot uithangbord van de Lonely Planet review.

Morgen dus het paleis in en als het weer het toelaat op de fiets de buurt rond de stad verkennen. Dat wordt hoe dan ook weer zweten.