Weg van de snelweg

Al die tropische berglandschappen zijn natuurlijk prachtig, maar stiekem hou ik ook van het landschap van de snelweg, of die nu de trans- of panamericana heet. Vanuit Santa Fe was ik vrij vroeg weg met een minibusje, om in Santiago mijn route over de snelweg weer te hervatten. Terug richting Panama City, voor een tussenstop in Penonome. Min of meer uitgekozen vanwege de leuke naam. Ook daar weer, net als in Santiago, de meeste bebouwing direct aan de weg, met veel reclameborden, fastfood zaken en rare malls annex bedrijventerreinen. Maar in tegenstelling tot Santiago bleek hier ook wel een leuke oude dorpskern te bestaan, een eindje van de weg af. Met een heus streekmuseum, waar ik door de directeur zelf werd rondgeleid langs de archeologische vondsten uit de regio en religieuze kunst uit de koloniale tijd. Heel charmant allemaal. Het restaurant van het hotel doet weer enorm zijn best om de clientèle vet te mesten. En de kamer is te warm zonder, maar te koud met airco. Toestanden.

Vanochtend na wat zoeken een minibusje gevonden naar La Pintada, een dorpje waar de klassieke Panamese sombrero vandaan komt (niet te verwarren met de Panama hoed, die eigenlijk uit Ecuador komt). Het was er vandaag echter uitgestorven. Geen mens of hoed te zien. Wel veel Chinese middenstanders, die ik dan weer met xiexie in plaats van gracias kon bedanken. Ik zag ze grijnzen achter hun mondmaskers, die hier nog opvallend vaak gedragen worden.

Na de lunch, weer terug in Penonome, was het party time! De museumdirecteur had gisteren al een spandoek voor me vertaald waarop een parade werd aangekondigd: het defile van de Angelinos. Dat zijn dus de afgestudeerden uit een bepaald jaar  ieder jaar na 1970 presenteert zich in een optocht met zang en dans. Door de hitte kwam het allemaal wat traag op gang, maar eenmaal op dreef was het een leuk en lawaaierig spektakel. Ieder jaar had een eigen fanfare of drumband. Iedereen, ook veel publiek, was uitbundig opgedoft en straalde van trots en plezier. Urenlang volksvermaak van de beste soort. De museumdirecteur, lichting 1988, herkende me langs de weg en was zichtbaar content met de aandacht. Al met al een leuke finale van de Panama reis. Morgenochtend ergens langs de snelweg een bus naar Panama City zien te pakken voor de laatste etappe!