Santiago - Santa Fe

En ik maar denken dat het zwoegen was met AM op de fiets en in het stadswoud in de brandende hitte. Maar het bleek allemaal nog veel erger te kunnen.....

Door het vroege vertrek van AM was ik ook bijtijds op stap. Om 10 uur had ik al een bus vanaf Albrook naar Santiago. Zowaar twee andere toeristen aan boord, die naar eindhalte Sona moesten, op weg naar de kust. Mensen van de surf-soort. De Via Panamericana was lang, recht en betrekkelijk saai. Dorpen en stadjes bestaan uit niet veel meer dan vrij lelijke gebouwen langs die weg. In de provincie Cocle veel landbouw, ondanks de zichtbare droogte. In de provincie Veraguas zicht op meer groen en bergen. Mijn stop in Santiago was slechts een klein rustpunt op weg naar Santa Fe. Een hotel, van de Amerikaanse motel-soort direct aan de weg. Geen water in de kamer, dus een upgrade naar een andere verdieping was nodig. Het restaurant van het hotel bleek verrassend goed en serveerde gigantische porties van alles op de kaart. Publiek bestond uit een mix van hotelgasten en truckers. Heel fascinerend. Op de middag wandeling op zoek gegaan naar de twee 'bezienswaardigheden'. Een beroemd gymnasium uit het begin van de 20e eeuw met een barokke gevel en een kathedraal, in een verder nogal troosteloze stad. In Panama zagen we de Avenida Central, een winkelstraat als in de zeventiger jaren in Amerika; hier was de hele stad zo. De dreigende regenlucht erboven maakte het dan wel weer mooi. En nat uiteraard, toen de bui losbarstte.

De volgende ochtend ook weer zeer vlot op transport, in een minibusje naar Santa Fe dus. Een afstand van 50 kilometer in ruim twee  uur tijd. Vanwege de slingerende weg de bergen in en vanwege de bij iedere bocht in- en uitstappende scholieren. Mooi agricultureel berglandschap met kleine dorpjes. SF is min of meer het eindpunt. Mijn hotel bleek een soort hostel in resort stijl. Compleet met zwembad. En zonder eten, dus ik moest meteen op stap. Al snel werd duidelijk dat de (geringe) temperatuurdaling door de hoogte genadeloos teniet werd gedaan door de steile hellingen. Na de luns begon ik nietsvermoedend aan een wandeling, naar de rand van het dorp. En dankzij mijn toppen-en-bochten syndroom bleek ik na enige tijd op een route naar een waterval te lopen. Dus door. En verder. En hoger. En warmer. De weg werd een pad. Het pad werd een spoor. Er kwam geen eind aan. Maar wie A zegt moet door naar Z! Bij het oversteken van een stroompje splitste het spoor en nam ik helaas de verkeerde route. Uiteraard bleek dat pas na een kwartier ploeteren, uitsluitend omhoog over een zeer steile ontkenning van een paadje. Een blik op maps.me toonde dat ik van de waterval wegliep. Ik vermoed dat deze route uiteindelijk naar de top van de waterval leidde. Maar daar had ik de kracht niet voor. Dus terug, en het andere spoor genomen. Dat in nog geen vijf minuten eindelijk bij de waterval uitkwam . Niet heel imposant, maar wel een mooi plekje. Wat water over het verhitte hoofd gegooid. Drinken leek me iets te gewaagd. Na enige rust met veel tegenzin aan de terugweg begonnen, wetende hoeveel ontberingen ik daarvoor nog moest doorstaan. Eerst een deel dezelfde route, gelukkig uiteindelijk ook een afslag naar een afdaling door het bos. Maar ook afdalen hakt erin. De man met de hamer liep al geruime tijd mee en deed enorm zijn best. De omgeving was onverminderd mooi, maar ik kon daar toch steeds minder waardering voor opbrengen. Eenmaal in de buurt van het dorp, na het oversteken van een rivier via een wiebelende hangbrug, ging de weg helaas weer vooral omhoog. Het is fascinerend dat je ruim een uur kunt denken dat je het niet gaat halen en toch door kan lopen. Ik heb het een keer eerder meegemaakt, toen ik nog jong en dynamisch was, in Nepal, waar ik na een afdaling naar een rivier nauwelijks meer omhoog kon komen. De fout om even te gaan zitten maakte ik nu niet nog een keer. Op 680 meter voor de eindstreep (lang leve maps.me) was daar ineens een drankengroothandel. Coca Cola heeft nog nooit zo goed gesmaakt! Het hotel haalde ik daarna, waar ik op bed ben geploft en na enige tijd wakker werd, geheel zonder spierpijn, midden in een powercut. Net voor het donker mezelf naar het dorp gesleept om te eten, maar het restaurant was dicht, vanwege diezelfde powercut. Een kleine fonda elders was nog open en kon me nog een bord rijst met gebakken banaan en vis zonder vis aanbieden.

Toch nog gevuld aan een verplichte lange nachtrust begonnen. Zonder licht begin je niet veel meer. Vanochtend weer stroom, dus ook weer restaurant voor een ontbijt. En toch maar weer op stap gegaan, een andere richting het dorp uit. Weer omhoog, maar vroeger op de dag nog goed te doen . En tegen de hitte van de middag alleen maar afdalen. Een smoothie genuttigd tegenover de school, die net uitging. En in het vaste restaurant weer geluncht. Boekje lezen, middagdutje, een mens heeft ook recht op vakantie. En vanavond, nog steeds met stroom, in een andere tent pizza gegeten.

Morgen door, of eigenlijk terug, naar Penonome.