Bus bonanza!

Een nieuwe dimensie in busreizen! Ik was nog zo voortvarend met mijn buskaartje twee dagen van tevoren gekocht. En vandaag keurig vroeg op en ontbeten, en netjes op het geadviseerde half negen op het busstation, waar de Gateway bus zowaar al klaar stond. Kon meteen instappen. Om negen uur werd ook de motor al gestart en had het er alle schijn van dat ook de geplande vertrektijd min of meer haalbaar zou zijn. Maar om 10 uur stonden we nog stationair te pruttelen. De gebruikelijke in-en uitstroom van verkopers, maar geen tekenen van vertrek. Net toen ik even uitstapte om de benen te strekken arriveerde er nog een Gateway bus. Een mannetje dat mij vroeg waar ik heen moest dirigeerde me naar deze nieuwe bus. Ondanks mijn ernstige twijfels toch maar mijn tas gehaald en overgestapt. Eenmaal binnen barstte de hel los, toen ook de andere passagiers doorkregen dat ze naar de andere bus moesten. Met veel kabaal gegil en geklaag perste iedereen zich naar binnen, met bergen bagage, kinderen en een enkele kip. Uiteindelijk moesten er vier mensen staan, maar daar werd dan weer niet zichtbaar over geklaagd. Volgens mijn buurman rijden we de route over Soroti, wat om is in afstand maar goed is qua wegkwaliteit. De schattingen over de duur van de reis lopen uiteen van 3 tot 6 uur. Wat ik allemaal best vind, want ik zit. 

Mijn buurman blijkt een soort Karamojong activist te zijn, dus ik ben enigszins bijgepraat. De regio is zwaar achtergesteld bij de rest van het land. De regering is niet geïnteresseerd in de problemen en dus ook niet in oplossingen en investeringen. En ja, er zijn nog steeds regelmatig gewapende confrontaties tussen verschillende dorpen, meestal over elkaars vee op elkaars territorium. Maar daar zal ik geen last van hebben in Moroto. 

Tussenstop Soroti. Nieuwe ronde, nieuwe chaos met vertrekkende en opstappende passagiers. De temperatuur stijgt, het volume van de krijsende kinders ook. En de muziek knalt daar gelukkig nog net bovenuit. Uitstappen voor een sanitaire onderbreking behoort hier duidelijk niet tot de mogelijkheden. 

We zitten nu toch al gauw op 5 uur reistijd, dus ook de ruimste schatting gaat te optimistisch zijn. De Soroti-Moroto road doet alle dorpen op de route aan, waar vertraagd wordt voor de verkeersdrempels. Dat drukt de gemiddelde snelheid enorm, terwijl er vrijwel nergens mensen uitstappen. Er wordt nog een nieuwe film gestart, wederom iets met veel boksgeweld en ongure Russen. 

En ineens moest de buurman eruit, en velen met hem en bleken we toch echt al midden in de karamoja regio te zitten. Savanne landschap, lemen hutten met rieten daken, her en der wat losse rotsformaties op de achtergrond. Een tamelijk meedogenloos landschap en toch volop bewoond. Dichter bij de novibkalender ben ik denk ik nooit geweest. Dat belooft wat voor de komende week! 

En even over zessen dan toch echt in Moroto, bij schitterend avondlicht. Drie straten en een hoop zandpaden. Het was even zoeken naar het Karamoja safari camp, maar de ontvangst was allerhartelijkst. Ik ben sinds mei vorig jaar met ze in contact geweest en kan nauwelijks geloven dat ik er nu echt ben. Helaas een probleem met het water, dus de douche waar ik na uren hitte en stof naar snakte moet nog even wachten. Eerst eten!