De markt der markten

De bekentenis van de maandag: deze hele reis is opgehangen aan deze maandagochtend. Het is de dag van de veemarkt van de regio Moroto en die stond bovenaan de verlanglijst. Ik heb al menig reisje rond een veemarkt gedrapeerd, van buffels in Vietnam tot paarden in Kirgizië of kamelen in India. Markten zijn zeg maar echt mijn ding. Met al het verplaatsen van deze reis door de corona perikelen bleef steeds de maandag in Moroto de punt van de passer, waar de rest omheen gecirkeld kon worden. En dat bleek een goede keuze. 

In het kampement waar ik logeer is het zowaar druk. Drie stellen (waarvan twee Nederlands) en een groep van acht oudere Duitsers zorgen ervoor dat het personeel de logistiek rond het eten nauwelijks aankan. Het vooraf opgeven wat en hoe laat je wilt eten blijkt uiteindelijk maar een vage richtlijn. Het zorgde er vanochtend voor dat ik minder vroeg weg kon dan gepland. Ik vreesde al dat de Turgruppe ook naar de markt zou gaan. De stellen hadden dan weer geen idee van het bestaan ervan. De markt bleek vlak bij de airstrip, dus zeker 10 kilometer buiten Moroto. Op de bodaboda dus. De Gruppe groepeerde zich net rond de gids toen ik aangesjeesd kwam. Ze bewogen als een roze wolk over het terrein. Maar ze bleven gelukkig niet heel lang. 

Om een lang verhaal nog enigszins op te rekken : het was fantastisch en het was ongemakkelijk. Het was de mooiste, grootste, puurste markt die ik ooit beleefd heb, maar ik heb nog nooit zo'n afstand tussen mij en de omgeving ervaren. Niet in de zin van bedreigend of vijandig, maar in de totale onoverbrugbare afstand tussen twee werelden. Voor de meeste mensen op de markt is een stadje als Moroto al een andere wereld, die witte slungel met zijn hoedje is bijna een buitenaards verschijnsel. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar alle verschillende soorten mensen, in traditionele kleding of in Messi t-shirts, met kleurrijke sierraden en litteken-decoraties in hun gezicht. Alle mannen liepen met een lange stok en een krukje in de hand. Er werd serieus gehandeld. En ik heb vooral heel veel foto's niet gemaakt. De roze wolk koos voor de telelens, de safari-methode. Ik vind dat enorm ongepast en heb gekozen voor de groothoek, maar vooral voor de beleving. Op de goederenmarkt heb ik wel ook zo'n leuk krukje gekocht, dus op de lange stok of speer na was ik toch nog bijna een herder. Een beetje koe moest wel 500 euro kosten, dus vooralsnog blijf ik zonder vee rondlopen. 

Naarmate de ochtend vorderde en het dus steeds heter werd trokken steeds meer mensen zich terug in de schaduw van een paar grote bomen. Waar ook een steeds sterkere bierlucht vandaan kwam. Op de groente- en granensectie van de markt werd vooral nog druk door de vrouwen gehandeld en ook de eettentjes begonnen goede zaken te doen. Ik had dan weer niet bepaald de aanvechting om daar aan te schuiven voor de luns. Op de boda terug naar het kamp voor  een luns met herkenbaardere ingrediënten en een kleine siësta om de ergste hitte te omzeilen. Missie geslaagd, nieuw hoogtepunt op het reis-cv!