Kilometer vretenen fotofun

De laatste van een reeks wandelingen in en om moroto zit erop, het avondmaal was te veel van het goede, dus waarschijnlijk heb ik toch niet genoeg kilometers gemaakt. Terwijl ik toch enorm mijn best gedaan heb. Gisterochtend de stad na een mislukte zoektocht in het centrum naar de traditionele Karamoja hoedjes aan de noordkant uitgelopen, op goed geluk een van de okerbruine zandwegen ingeslagen. Langs grazende geiten, de sfeervol en spaarzaam verspreide parasolbomen en her en der wat huisjes. En slierten kinderen langs de weg. Meestal bleef dat bij een enkele begroeting, maar op den duur had ik een paar zeer hardnekkig acterende mennekes op sleeptouw. Wrijvend over hun buik, dat ze zo'n honger hadden. Ze namen hun eigen acteerprestaties echter niet serieus genoeg, want ze moesten er zelf vooral om lachen. Uiteindelijk heb ik het bindmiddel van de telefoon maar van stal gehaald. De camera omgedraaid, zodat ze zichzelf op het scherm konden zien. Hilariteit alom. En toen moest mijn grootste troef nog komen: het mini foto printertje dat ik vorig jaar van S te A heb gekregen. Na wat Bluetooth gehannes rolde het eerste printje eruit en toen was uiteraard het hek van de dam. Dat wilden ze allemaal wel! En na hen ook het halve toegesnelde dorp natuurlijk. Ik had 20 velletjes papier bij me, dus kon niet iedereen gelukkig maken. De printer had steeds veel hersteltijd nodig om af te koelen. Maar uiteindelijk waren er dus 20 blije kinders en had ik 20 leuke plaatjes gescoord. 

Vandaag dacht ik een ochtend met gids geboekt te hebben, maar dat bleek de receptie niet zo begrepen te hebben. Dus de boeking naar de middag verplaatst en zelf op stap gegaan, nu zuidwaarts de stad uit, al snel klimmende over de uitlopers van Mt. Moroto. Prachtige tocht, langs een steenbakkerij, over steeds droger en barrer land. Vertrouwend op het spoor van geitenkeutels en flessendoppen en hopend dat Monty Python en familie nog aan het slapen waren. Uiteindelijk belandde ik weer ergens tussen de vers geploegde akkers in de bewoonde wereld. In de stad een berg geld gepind en zowaar ook de hoedjes gevonden. 

Bij de luns ook zaken kunnen doen. Oor de reis morgen, helemaal naar Kidepo National Park, in de uiterste noordoosthoek van het land. Met 250 kilometer niet buitensporig ver weg, maar openbaar vervoer technisch wel een logistieke nachtmerrie. Nu ga ik dus met een auto met chauffeur, voor een nog net acceptabele prijs, als de olieprijzen vannacht niet nog verder stijgen. Want de doldrieste acties van Putin zorgen hier ook voor ellende aan de pomp. 

En aan het eind van de middag dus alsnog de wandeling met de gids. Min of meer beginnend waar ik vanochtend eindigde. Al snel vrij steil omhoog, om uit te komen tussen de hutten van de Tepeth, een zeer teruggetrokken stam die zelden de berg afdaalt. Mooie ronde hutten op palen en verder echt helemaal niets. Allemaal de vriendelijkheid zelve, druk pratend met de gids. En waarschijnlijk ook in goede stemming door het bier, vanwege een feestje voor een pas geboren baby. Dit was zo afgelegen en primitief dat je daar alleen met een gids naartoe moet gaan. Bijzondere ervaring en toch ook een cultuurshock. 

Morgen om 8 uur in de auto, waarschijnlijk weer een Toyota landcruiser, voor al uw bestemmingen waar een andere auto niet komt. Op naar de wilde beesten!