Bwindi

En eindelijk ben ik er dan, aan de rand van het Bwindi Impeneteable Forest. Zo dicht aan de rand zelfs dat ik vanaf het balkon van mijn huisje de takken van de eerste bomen haast kan aanraken. En werkelijk alles is hier mooi. Zowel bij zon als bij regen; die twee wisselen elkaar hier voortdurend af, zodat het licht steeds anders is.

Vanochtend begon al met die afwisseling in Kisoro. Het was droog en licht, en ik was nog geen half uur aan de wandel of de zon brak door. Zonder het te merken ben ik toen weer eens lekker verbrand. Terwijl ik mijn hoed op zak had. Gekkigheid. Het was marktdag, maar die bleek hier laat en traag op gang te komen, dus eerst maar een eindje de stad uitgelopen en op de terugweg pas de markt aangedaan. Nogal een zootje ongeregeld. Vooral veel kleding. Niet de meest kleurrijke markt die ik gezien heb.

Om twaalf uur reed de jeep voor (nou ja, een van de vele typen Toyota die hier rondhobbelen). Een rit van 30 kilometer naar de lodge, afgelegd in twee uur tijd. Ter indicatie van de onmogelijke route en nog onmogelijker wegen. We hadden geluk dat het droog was; het grootste deel van de weg was eenvoudig uitgehakt uit de rotsen, dus een stevige ondergrond. Op andere plekken was het toch vooral modder. We kwamen een reguliere auto tegen, wat volgens chauffeur Mozes toch echt onmogelijk was. Het landschap was weer eens overweldigend mooi. Langs Lake Muhele, steeds hoger de bergen in. De hellingen kunnen hier blijkbaar nooit te steil zijn, want overal waren akkertjes. Iets waar Dian Fossey steen en been over klaagt in haar ' Gorillas in the mist', dat ik hier, uiteraard, aan het lezen ben. In de loop der eeuwen, en in de laatste decennia met verhoogd tempo, is er natuurlijk veel oerwoud omgezet in bouwland. Met als gevolg een krimpend leefgebied voor alle dieren. Sinds begin jaren '90 is het een officieel Nationaal Park, dus nu zou het niet verder moeten krimpen.

Na de luns in de lods meteen een wandeling gaan maken, door een kleine vallei. Een paar huizen, akkers en veel koeien en schapen. En wat rondsnotterende kinderen. Hello, pen, money kennen ze allemaal. Terwijl er toch niet veel toeristen een uitstapje in hun vallei zullen maken. Een flink eind langs een riviertje gelopen. Met zicht op twee kraanvogels zowaar. En met een fikse regenbui. Hoed en jas hebben zich bewezen. Op de terugweg hadden de kids een nieuwe troef, eentje waar ik wel voor zwichtte: een kameleon op een stok. Na de gorilla de nummer twee op mijn wensenlijstje. Ik heb dus braaf betaald om een foto te mogen maken. Ook een van het meisje met de stok, die ik meteen voor haar uitgeprint heb. Dat leek haar niets te zeggen. De kids eromheen herkenden haar uiteraard, maar zelf gaf ze geen sjoege.

Nog maar net binnen of er brak weer een volgende bui los, deze keer flink wat heftiger, maar vanaf mijn balkon was dat een aangenaam schouwspel. De zon denderde er ook nog vrolijk doorheen, dus het uitzicht op het bos was schitterend. En om zeven uur moest ik alweer aanschuiven voor het diner. En na afloop mijn ontbijt bestellen. Het lijkt erg ongebruikelijk dat mensen hier langer dan een dag blijven. Ze waren erg verbaasd dat ik morgen niet meteen op gorillajacht ga. Ik weet weliswaar nog niet wat ik dan wel ga doen. Dat laat ik van het weer afhangen.