Entebbe

Het zit erop, de cirkel is rond, ik ben terug in Entebbe. Daar was weer veel geduld voor nodig, met de traagste buschauffeur van Oeganda en de voorzichtigste taxichauffeur van Kampala, maar toch. De reis van Mbarara naar Kampala geschiedde met een heuse grote tourbus. Ook die bleek heel lang te kunnen wachten alvorens echt te vertrekken. Maar het zat voor de verandering wel eens comfortabel. Drie stoelen waren hier ook echt voor drie passagiers. Nog geen twintig minuten buiten de stad dacht ik al last van wanen te hebben, maar mijn buurman bevestigde het: tussen de koeien en geiten in het veld langs de weg graasde ook een kudde zebra's. Die namen het blijkbaar niet zo nauw met de begrenzing van het Lake Mburo National Park. Daarmee is mijn wild-spot-lijst op de valreep nog akelig compleet geworden. We passeerden ook nog uitgestrekte moerassen met papyrus, dus ook de shoebill had nog op kunnen duiken, maar dan had ik het zelf waarschijnlijk niet meer geloofd. We passeerden evenzogoed nog wel even ongemerkt de evenaar. 

De route van de bus door Kampala was trouwens ook nog wel een belevenis. Er zijn wel tien busstations in de stad en ik had geen idee waar ik aan zou komen, dus ik keek mee op de kaart van maps.me (waar ik hier overigens, qua offline navigatie veel plezier van heb gehad, maar deze reclame even terzijde). Er leek geen enkele logica in de gevolgde route behalve dan een bizarre voorkeur voor de minst begaanbare straten met de meeste tegenliggers. Ik dacht dat ik op mijn eerste dag in Kampala in het drukste deel van de stad was geweest, maar dit was nog eens de overtreffende trap, qua verkeersdrukte, krioelende mensen en eindeloze markten. Het wordt in het boek van Isegawa de Kom genoemd en het is me nu duidelijk waarom. Lang leve de couleur locale! Omdat ik geen zin had in een zwerftocht langs busstations om vervoer naar Entebbe te vinden ben ik gezwicht voir de taxi. Die dus ook nog een uur over 30 kilometer deed. 

In het hotel kon ik gelukkig meteen aan de pizza, want ik had sinds het ontbijt enkel een zakje nootjes geknabbeld. Vanochtend regende het zeer gestaag. Tijdens het ontbijt een enorm onweer, de meisjes van het restaurant schrokken ervan en de televisie viel ervan uit. Gewacht tot het ietsje rustiger werd en toen eindelijk de paraplu kunnen gebruiken voor een loopje naarde mall, voor wat geld en schone sokken. In een 'craft-village' (lees toerie outlet) een t-shirt en een giraffe-op-wieltjes gekocht. Bij nadere inspectie zat er tussen het toerie spul toch eigenlijk best veel leuks, en ik mag gewoon twee koffers inchecken met mijn zilveren vleugelstatus, maar ik heb me toch beheerst. Volgende keer ga ik me daar wel eens wat verder in verdiepen. Na de luns een rondje door de botanische tuin gedaan. Tijdens het filmen van een indrukwekkend mierenspoor marcheerde een deel van de kolonie mijn broekspijp in. Je kunt ook te ver gaan met integreren in de natuur. 

Straks nog een laatste avondmaal, wellicht nog een hazenslaapje en middenin de nacht naar het vlegveld voor de vlucht via Nairobi naar huis. Mocht het idee ontstaan zijn dat ik het hier allemaal fantastisch vond, dan is dat geheel juist. Het smaakt naar meer. Ook Rwanda lonkt. Er zijn nog heel veel ebola-pakken over hier, misschien moet ik me daar maar in hijsen om ook in Europa nog een beetje veilig te zijn? Het volgende avontuur laat nog even op zich wachten masr zal van een totaal andere orde zijn..... Noorwegen. Tot dan dan.