Gamboa - all inclusive

Toon mij een trap op een berg en ik klauter naar boven. Dus gisteren tijdens mijn eerste wandeling door Gamboa kon ik meteen hijgend en zwetend aan de bak bij iets wat begon als een trap in het bos maar uiteindelijk een nogal versleten pad bleek te zijn. Onderweg wel beloond met een fraaie optocht van mieren, zeulend met takjes en stukjes blad. Na nog meer trappen en vage paadjes belandde ik op de top van de heuvel, bij een, gesloten, observatie platform en het eindpunt van de 'boomtoppen-tram', een van de voornaamste attracties hier. Die kon ik dus al van het to-do lijstje schrappen. Voornaamste zorg was weer beneden komen. Het pad dat ik volgde bleek de triple zwarte mountainbike afdaling te zijn. Gelukkig geen fietsers te bekennen en ik was blij dat ik het zelf niet op de fiets hoefde te doen. Doodeng.

Het gehucht Gamboa werd aan het begin van de 20e eeuw gebouwd als huisvesting voor de Amerikanen die aan het kanaal werkten. Op deze plek gaat de vaarroute over van het daadwerkelijk gegraven kanaal naar het kunstmatige Lago Gatun. Helaas veel afgesloten terreinen en een spoorlijn, dus het zicht op het kanaal is hier niet geweldig. De houten huizen zijn dan wel weer enorm fraai. En voor een deel verlaten en vervallen. Een groot deel van het dorp wordt nu ingenomen door onderzoekscentra van het Smithsonian Institute. In glazen koepels wordt onder andere gekeken naar het effect van klimaatverandering op het regenwoud.

En dan is er dus nog het Rainforest Resort, waar ik me twee dagen schaamteloos overgeef aan het all-inclusive leven, compleet met polsbandje. Ik schaam me nergens meer voor! Drie maal daags een buffet ter versterking van de inwendige mens. En die kan wel wat versterking gebruiken, gezien het zware programma dat ik vandaag heb afgewerkt. 

Omdat ik het hoogste punt in Gamboa dus al bereikt had, ben ik vandaag een flink eind verder gelopen, naar het Panama Rainforest Discovery Center. Weliswaar al bijna een uur lopen om de ingang te bereiken, maar het bleek een goede keuze. Vrijwel geen bezoekers, een mooie wandelroute door het woud en een spectaculaire toren om te beklimmen. Wat geldt voor Panama City, als kruispunt van culturen, geldt ook voor het regenwoud hier. Het heeft de rijkste biodiversiteit van heel Centraal Amerika. Niet dat je daar iets van ziet overigens. Vrijwel alle fauna houdt zich verborgen, en qua flora is het vooral heel veel groen, in alle stadia van groei, bloei en met name verval. De onderste lagen van het bos zijn een continue strijd op leven en dood. Op zoek naar licht, lucht of andere planten om te verstikken of te verteren. Bij het beklimmen van de uitkijktoren, tot een hoogte van 30 meter, passeer je alle lagen, met als bekroning een blik over de volle bladerkruinen. Een hoogtepunt wat mij betreft. Op beeld valt daar niet veel van vast te leggen. Wat ook geldt voor de gespotte capibaras (te bruin, te schichtig) en de kolibries (te klein, te beweeglijk). Maar overweldigend fraai is het allemaal wel.

Vanmiddag wel gezwicht voor een boottochtje georganiseerd door het resort (en goed voor nog een polsbandje). Over het Lago Gatun, langs de passerende schepen, naar wat eilandjes, op zoek naar beesten. Alles werd gespot, van luiaard (te bruin, te hoog), krokodil (te bruin, te onderwater) tot drie soorten apen  (te leuk en te dichtbij , want gelokt met banaan en nootjes). Terug in Gamboa kwam ik nog in aanraking met de kanaal politie. Had ik eindelijk een mooie plek gevonden met zicht op de passerende schepen, bleek dat verboden terrein. Gekkigheid.

Morgen nog een polsbandje, voor een bezoek aan het luiaard weeshuis. En dan weer terug naar Panama City, voor de top ontmoeting met AM G te C.