Podor

Om een of andere duistere reden had ik enkele maanden geleden bedacht dat Podor een mooi eindpunt en hoogtepunt van deze reis zou kunnen zijn. En zie, dat is het ook nog eens. Je verzint het niet. 

Alleen de reis ernaartoe was al de moeite waard en zat voor de verandering ook nog eens mee. Ik was zo vroeg op de gare routière, dat de sept-place er nog niet eens was. Het bleek bij aankomst een gloednieuw Japans minibusje met ruime plaatsen. Er bleken ineens nog meer mensen te wachten, dus het werd weer de eerste achterbank, maar uiterst comfi. Het is op zo'n station ook totaal onduidelijk wie wat is en waarom. Er zijn mannetjes die de weg wijzen, mannetjes die je juist weer een andere kant op sturen, mannetjes die de betalingen regelen en dat zijn dan weer niet de bestuurders van de autos. En er zijn uiteraard mensen die zoeken naar vervoer en niets goed lijken te vinden. Een lege auto gaat niet weg en in een volle auto wil je niet zitten. Toestanden. Tussen dat alles scharrelen dan weer de verkopers. Vrouwen voornamelijk met voedsel, mannetjes vooral met zonnebrillen, electronica, schoenen en zaken die je nog minder hard nodig hebt als je op reis gaat. En onderaan de sociale ladder van dit alles de zogenaamde talibés. Die kom je ook overal in de stad tegen. Grofweg tussen de 5 en 15 jaar oud, door hun ouders 'weggedaan' , zoals mijn gids het verwoordde, en in dienst gekomen bij een marabout van de onofficiële, bedenkelijke soort. Daar krijgen ze zogenaamd koranonderwijs, maar worden er vooral opuit gestuurd om te bedelen. De inkomsten zijn voor de marabout, aan eten moeten ze ook maar zelf zien te komen. Het systeem is zeer omstreden, maar iedereen laat het gebeuren. Na een half uur op straat was ik al door mijn muntjes heen. Op het busstation kocht ik een pak koekjes om aan een groepje te geven. Het werd verscheurd, bevochten en verslonden, tot de laatste kruimel. Zeer confronterend. Aangezien er toch nog een uur gewacht en gehangen moest worden heb ik toch ook het foto entertainment maar van stal gehaald en een paar mennekes met een kiekje verblijd, tot de printer het begaf.

En toen moest ik dus nog vertrekken 😀 Er werd flink gas gegeven, de weg was in topconditie, dus het schoot lekker op. Het landschap werd steeds droger en kaler, met desondanks veel enorme kuddes koeien (enorm in de zin van honderden). Hoe dichter bij de Senegal rivier, hoe meer landbouw er weer was. Vooral suikerriet. Ter plekke besloten om op de terugweg een tussenstop te maken in Richard Toll, het centrum van de suikerindustrie, genoemd naar een geflipte Franse baron Richard. (En Toll is dan weer Wolof voor tuin)..

De sept-place bleek niet helemaal naar Podor zelf te gaan, maar slechts tot een verkeersknooppunt op 20 kilometer afstand. Geheel verlaten, met keuze uit een trekker met aanhang en een taxi. Gezien het ontbreken van andere potentiële passagiers voor de taxi gekozen. Die me dan weer netjes voor hotel cour du fleuve afleverde. Dat er vooral zeer gesloten uitzag. Het buurhotel liet al weten dat ik bij hen terecht kon, maar dat bleek uiteindelijk niet nodig. De poort ging alsnog open en gaf toegang tot een schaduwrijke binnenplaats. Het personeel leek een beetje stug, maar goed, wat doet het ertoe. Ik rammelde ondertussen van de honger en de hele stad was al een de middagdut. Een jongen in een snackbar wilde nog wel wat maken. In de keuken van mijn hotel, bleek achteraf. Een verdere wandeling door de stad bleek al snel te hoog gegrepen, door de hitte, dus eerst nog maar wat hangen in de schaduw. De eerste avondwandeling onthulde het stadje als een soort western decor. Stoffige straten met uiteraard weer rondscharrelende geiten en voetballende kinders. Iedereen aan de wandel, voor een rondje langs de rivier. Een pontje zet mensen de rivier over naar Mauritanië. Hoe exotisch wil je het hebben!

Diner voor een in het hotel. En prima geslapen. Dus vroeg weer op. Gelukkig was er toch ontbijt. Daar werd gisteren wat vaag over gedaan. In de ochtend koelte op pad naar het dorpje Niawle (32 andere schrijfwijzen ook toegestaan). Op een kilometer of 4 van Podor, dwars door de leegte, of op 20 kilometer via de enorme lus die de rivier hier maakt. Voor optie een gekozen uiteraard. Deels via een weg, deels op goed geluk door de leegte. De app van Maps.me als backup om in de gaten te houden of ik de goede richting aanhield. Een enorme kudde geiten verliet ook net de stad. Ik snap nog steeds niet wat die hier te grazen hebben. Dichter bij het dorp en dus weer bij de rivier grote geirrigeerde velden met jonge aanplant die als stadsmens niet kon thuisbrengen. Even leek ik ingesloten tussen twee waterpartijen, maar gelukkig belandde ik uiteindelijk op een soort dam, die me, heel idyllisch via de vuilstort, in het dorp bracht. En dat was op wat satellietschotels na een stapje terug in de tijd. Veel zand, lemen huizen, geiten, hitte, een nieuwe moskee en een volle school. En een paar prachtige plekken aan de rivier. Wat verkeer over en weer naar Mauritanië. De verleiding was groot om dat even te doen, maar ik had mijn paspoort niet bij me en wilde de goden niet verzoeken. Aan de rand van het dorp was de school inmiddels aan de gymles toe: voetballen uiteraard. Althans, de jongens voetbalden, de meisjes waren de supporters, compleet met zang en dans. Een groot feest, eindigend met penaltys. En joelend in optocht terug naar de school. En toen moest ik nog aan de terugweg beginnen. Elf uur inmiddels. Hoedje vergeten. Dus met zakdoek op het hoofd, over de weg, met verstand op nul en blik op oneindig, in een uur teruggebanjerd. Bij wijze van beloning was het restaurant van de buren open. Waar ik kon eten als ik geduld had en gelukkig meteen kon drinken, de vierde lokale specialiteit, na de bissap, bouye en gingembre: de tamarinde. Ook heel lekker.

En de rest van de dag is dan: middagdutje, beetje lezen, avondwandeling, vertier met muzikanten op de kade, avondmaal, einde verhaal. En dan is er morgen denk ik weer zo'n dag!