Nog meer Saint-Louis

Er werd opvallend veel gevoetbald op straat vandaag! Alle jongetjes willen nu voetballer worden. Toekomst in de visserij is er voor de meesten sowieso niet. Dat is een aflopende zaak hier, zoals op zoveel plekken ter wereld. De zeeën worden leeggevist door grote industriële schepen, voor de kleine man met de pirogue blijft enkel het ondermaatse grut over. Die vissersboten hier zijn schitterend en voor de eigenaar zeer kostbaar bezit. Ze gaan over van vader op zoons. Het werd me allemaal uit de doeken gedaan door de gids van de eerste middag die ik vandaag voor de middagwandeling weer tegenkwam. Of hij mij natuurlijk. Met hem kon ik wel wat makkelijker door het dorp van de vissers wandelen, waar de grenzen tussen straat en woning nogal vaag zijn. Een gids dient dan een beetje als alibi om daar te mogen lopen. Datzelfde gold voor de  centrum haven waar de boten binnenkwamen en de plek waar de beste vangst meteen door groothandelaren werd ingekocht. Kan me zo voorstellen dat ze daar helemaal geen pottenkijkers willen.

Vanochtend daarentegen geheel op eigen houtje naar de wijk Sor gelopen, over de lange monumentale brug, op het vasteland. Dat eigenlijk ook nauwelijks vasteland is, want er ligt ook weer veel water omheen. Maar dat terzijde. Weer compleet anders van sfeer. Stadser. Maar ook hier buiten de verharde wegen wijken met enkel zandpaden, vol geiten en spelende kinderen. Er was een enorm grote en zeer drukke markt, met in het centrum een opstopping van caleches van de beter gesitueerde dames die hier hun inkopen kwamen doen.

Net buiten het centrum passeerde ik een Koranschool met hele rijen schrijfplankjes op de binnenplaats. Eerst gewoon doorgelopen omdat ik niet dacht dat ik daar als bezoeker gewenst zou zijn. Maar later toch de stoute schoenen aangetrokken, of eigenlijk uitgedaan en iemand aangesproken die er net naar binnen ging. Zo raakte ik in gesprek met de marabout, de leraar, die mijn belangstelling denk ik wel kon waarderen. En die helemaal opleefde bij de truc met de fotoprinter. Zo kreeg ik alles wat ik wilde. Fotos van de plankjes en klassenfotos. En een blije leraar. En de man die eerst bemiddelde bij mijn binnenkomst kon ik voorzien van een nieuw pasje voor zijn professie van frigoriste. Mag u bedenken wat dat is.....

Al met al weer flink wat kilometers gevreten en kicks voor vrijwel niks beleefd. Morgen wacht, denk ik, een lange hete reisdag naar Podor, in het uiterste noorden, op de grens met Mauritanië.