Rweteera - rustdag (soort van)

Ik bespeurde een licht spottende blik in de ogen van de giant kingfisher die mij vanuit een boom zat aan te staren terwijl ik aanzat aan mijn romantisch gedekte tafel voor een aan de rand van het meer. Ondergaande zon, langs scherende pelikanen en visarenden. Het avondmaal was, zoals alle keren, tamelijk overdadig. Nou had ik ook niet buitensporig veel gedaan, maar toch wel enige energie verbrand met wat wandelingen. De dag was ook voor het ontbijt al aan het meer begonnen. Tijdens de scrambled eggs telde ik al drie soorten kingfishers, waarmee het gespotte totaal nu op 4 van de 7 staat. Ook de twee hippos waren deze ochtend aan onze kant van het meer aan het poedelen en proesten. Een groit feest die natuur hier. 

Een stevige wandeling gemaakt door veld en beemd naar wat ze hier de top of the world noemen, een uitzichtpunt waarvandaan je de drie kratermeren kunt zien. Persoonlijk zag ik er maar twee, maar dat maakte het niet minder mooi. En zoals vaak was de algehele wandeling en omgeving mooier dan het einddoel. Leuke ontmoetingen ook, in een stalletje waar ik even wat dronk. Met een man van 89 die zijn verbazing en lol niet op kon dat ik met mijn 50 jaren al net zo kaal was als hij met zijn 89. de dame van het stalletje vroeg of ik op facebook zat en gaf me haar naam mee, maar ik kan haar daar niet vinden. Met twee mennekes die met banden aan het rollen waren rende ik even een stukje mee, maar dat soort fratsen zijn toch niet echt geschikt voir kale mannen van 50 in de brandende zon. 

Bij terugkeer in het kamp moest ik al weer opgeven wat ik wilde lunzen. Dat werd een enorme berg spagetti bolognese. De kok hier is echt goed maar mag de porties wal enigszins verkleinen.... 

Wat gelezen aan het meer, een klein schoonheidsslaapje gedaan en weer klaar voir de avondwandeling. Bij vertrek moest ik uiteraard de dinerwensen doorgeven. Zij wilden graag een beetje bijtijds, wat ik ook wel snap met maar een gast in huis. Zo snel mogelijk afhandelen natuurlijk, maar bij mij lag de bolognese nog na te pruttelen. Op de temperatuur zo net na 5en verkijk ik me steeds weer, dus het was zweten geblazen, en uiteraard weer heuvel opwaarts. Met wederom schitterende vergezichten, mooir akkertjes en pittoreske huisjes van takken en klei. Vernuftig gebouwd, maar daaraan lees je toch ook wel de armoe af. Iedereen heeft voldoende te eten, maar verder is er ook niets. Een autoband is dus het speelgoed, en ik kwam een menneke tegen die een zelfgemaakt autootje aan een touwtje voortsleepte wat tegelijkertijd mooi en ontroerend, om niet te zeggen hartverscheurend is. Dat is hier uiteraard voortdurend de licht ongemakkelijke tweestrijd. Terwijl ik mijn te riante maaltijd aan het meer zit te verorberen zijn er op tien meter afstand drie mannen hun schamele kostje bijelkaar aan het vissen. Dat soort contrasten plaatsen alles weer even in perspectief..... 

Morgen verhuis ik naar Mbarara, als ik mijn geduld weet te bewaren met de busjes. Het is de tweede stad van het land, en de snelst groeiende, dus dat wordt weer even andere koek. En wat ik daar in de buurt hoop te kunnen zien is het Ankole vee. De runderen met de gigantische hoorns. Onderweg naar Murchison Falls zag ik ze al een paar keer vanuit het busje, maar meer en groter en van dichtbij lijkt me fijner.