Thies

Zo goed als de brochettes de Lotte (ik moest het googlen) de eerste avond was gevallen, zo verkeerd viel, denk ik, de tweede avond in Dakar de brochettes de boeuf. Met als gevolg een nogal rusteloze nacht en een behoorlijk brakke dag. Omdat ik niet het idee had ieder moment naar de wc te rennen gewoon op stap gegaan voor de volgende bestemming. Eerst een smetteloos ritje met de enige treinlijn van het land, daarna met de befaamde sept-place naar Thies. De sept-place biedt, in een Peugeot 504 van iedere denkbare generatie, in principe plaats aan 7 passagiers. Een voorin en 2 x 3 op de twee achterbanken. Zit je voorin, dan loop je de kans uren te moeten wachten tot alle plaatsen bezet zijn. Op de tweede achterbank heb je het bedenkelijke voordeel dat je snel vertrekt. En in mijn geval ook behoorlijk moet afzien. Geen plek voor de benen en eigenlijk ook niet voor het hoofd. En dan nam de temperatuur bij een rit landinwaarts toe met een graad per kwartier. Net toen ik dacht dat mijn rechter been aan het afsterven was door blokkering van de bloedtoevoer kregen we, Allah is groot, een lekke band. Vervelend voor de chauffeur, maar ik kon er even uit om de benen te strekken. Het laatste half uur van de rit was daardoor net uit te houden. Wijze les: niet op de achterste bank gaan zitten!

In Thies was het ondertussen verzengend heet. De taxichauffeur van de gare routière was enigszins wazig en reed naar een vreemde uithoek, alvorens zelf tot bezinning te komen en alsnog naar het hotel te rijden. Dat hotel bleek gelukkig enorm luxe, met koele kamer en riante badkamer en restaurant met binnenplaats. Mezelf gedwongen wat te eten en de rest van de middag gedut. Een einde middag wandeling liet zien dat het een aangename stad is. Brede stoffige straten, veel bomen. En enorm relaxed. Geen vermeldenswaardige bezienswaardigheden, maar prettige couleur locale, en daar komen we voor. De berg pasta als avondmaal ging er al weer iets beter in, het bed was geweldig, dus vanochtend was ik al weer behoorlijk wat fruitiger. Ontbijt buffet met zwetende kaas en lauwe yoghurt. Heerlijk. Ochtendwandeling naar de centrale markt, die juist op gang begon te komen. Het was ook nog aangenaam koel. De katholieken waren op weg naar de Cathedrale de Ste Anne. De markt was uiteraard geweldig leuk  Is een markt in moeilijke landen dat ooit niet? Ik had de fotoprinter weer bij me, maar er deed zich nog geen geschikte gelegenheid voor. Het blijft ongemakkelijk om mensen te vragen of ze op de foto willen. Maar tijdens het vervolg van de wandeling, in een buitenwijk, waren wat jongens een enorme geit aan het wassen (wat ik later nog een paar keer zag, zondag geiten-wasdag?) en die waren duidelijk trots, blij en in de stemming, dus hen heb ik kunnen verblijden met een printje. En mezelf dus met een leuke foto.

Inmiddels bereikte de temperatuur wel weer het toppunt, dus op een terrasje afgekoeld met weer een nieuwe lokale exotische specialiteit: bouye. Sap van de vrucht van de baobab. Ook weer lekker en wederom goed tegen alle denkbare aandoeningen. De pizza bij de Luns werd vergezeld door de eerste helft van Marokko -Belgie. Met zowaar drie zeer fanatieke Marokkaanse dames voor het scherm.

Aan het eind van de dag koelt het verrassend snel af. Maar om vier uur weer op stap gaan blijkt toch te vroeg. Weer flink zweten dus. Maar veel leuks onderweg. De verzameling muurschilderingen van kappers, scholen en voetbalvelden begint groot te worden.

Het avondmaal met kip, rijst en een enorme berg gebakken uien was dan toch weer een aanslag op de intestinaire mens. Morgen weer een volgende etappe, een kleine 200 kilometer noord-westwaarts, terug naar de kust, naar Saint-Louis. In wat voor vehikel dan ook.